Het leed dat boodschappen doen heet.

Oohhhhhh wat een verschrikking. Bij mijn lief in de Plus supermarkt hebben ze die goddelijke Carbonara saus in zak van Bertolli. Maar aangezien dat in Delft is, zoek ik gewoon hier een plus. MAAR. Die hebben we niet 123 in de buurt. Ach, Bertolli verkopen ze overal. Dus we gaan gewoon naar een andere supermarkt. 

Even voor de duidelijkheid, het gaat over deze:

En hij is écht goddelijk.

In de eerste supermarkt hadden ze hem niet, dus ik besloot vanmorgen een stukje verder te rijden om daar de 2e supermarkt te bezoeken. En al gauw was daar het eerste irrtatiepuntje; onderweg. Je hebt eigenlijk al haast.. en dan gaat er iemand voor je 40 rijden waar je 50 mag, terwijl jij in een bloedhete auto zit zonder airco en ieder zuchtje rijwind wat je kunt vangen als verademing ziet.. Maar goed, uiteindelijk komen we er wel..

Dan wil je de supermarkt inlopen. Maarrrrr voordat je bij de schuifdeuren-van-eeuwige-verkoeling bent, moet je eerst slalommen tussen verschillende groepjes hangouderen, die altijd ervoor kiezen om 'even' bij te kletsen PRECIES voor de ingang. Wat natuurlijk een opstopping van mensen creëert in een doolhof van bejaarden. En dan krijg ik weer die neiging om te gaan schoppen.. 

En dan is daar het moment dat je eindelijk in de supermarkt stapt.. en dan zie je de rijen. Alle kassa's open en alle rijen oneindig lang. Dat is mijn breekpunt. Vanaf daar gaat mijn ik-heb-haast-agressie om naar wanhopigheid en wil ik het liefste jankend terug naar huis rijden en maar een cracker bij het tankstation halen. 

Maar ik heb doorgezet. Stug als een echte bikkel zonder mandje of karretje ren ik op mijn doel af. De pastasaus! Oh god waar staat dat hier. Natuurlijk kom ik hier nooit dus ben ik de eerste minuten als een idioot aan het rondrennen hopeloos opzoek naar de pastasaus. JA. Gevonden! En toen.. heb ik zo'n 10 minuten doodstil, starend naar de pastasauzen daar gestaan. Ze hadden hem hier ook niet.

NONDEJU.

Woest trek ik de rode pasta saus, die net iets minder goddelijk is, uit de schappen om met minder genoegen te nemen en ik heb terwijl ik naar de volgende ingrediënten stamp al spijt dat ik geen mandje heb genomen. Daar gaat mijn bikkel gevoel. Zeker als ik er achter kom dat ik nog drinken moet hebben maar dat gewoonweg niet kan dragen. En je begrijpt dat ik niet mijn trots opzij zet om een mandje te pakken. Dan maar water vanavond.

Eindelijk bij de kassa aangekomen neem ik bewust mijn tijd om te observeren welke rij het langzaamste ging. Aangezien ik toch altijd probeer de snelste te kiezen en dat altijd grandioos fout gaat, dacht ik, dan kies ik de één na langzaamste. Uiteindelijk mijn keuze gemaakt (en het ging nog verrassend snel ook) en dan sta je precies achter iemand die het nodig vindt -terwijl ik bijna bevend mijn spullen uit mijn jatten laat vallen omdat ik het haast niet meer kan dragen- om de gehele boodschappen band zodanig te blokkeren met haar kar, dat ik dus niet mijn spullen er op kan leggen, ook al is er ruimte op de band zelf voor de boodschappen van 2 mensen. En uiteraard vertikt ze het ook om zo'n scheidingsdingetje neer te leggen zodat als je eindelijk opgeschoven is onze boodschappen zit scheiden. Ik leg hem dan ook graag nét even iets harder neer voor haar hoor. Doe ik met plezier. Meedogenloze muts.

Eindelijk kan ik afrekenen. Ik maak altijd voordat ik de supermarkt de keuze of ik cash ga betalen of met de pin. Anders kan ik daar nooit zo goed de keuze maken. Dus, inmiddels sta klaar met mijn contante geld in mijn handen om af te rekenen waarop de caissière -bijna triomfantelijk- zegt: "Je kunt hier alleen pinnen aan deze kassa." En ze wijst me op het 5x5 cm bordje waar het op staat. Terwijl ik nijdig mijn pinpas uit mijn portemonnee trek, meer om het feit dat ik mijn eerder gemaakte keuze moet bijschaven, zeg ik nog even op dezelfde bijna-triomfantelijke manier: "Oh sorry! Ik heb mijn leesbril niet bij me." 

 Rotsupermarkt.