'Ik wil het niet, ik heb het nódig!'

Mijn standaard excuus naar mijn vriend toe op het moment dat ik iets echt heel graag wil, maar eigenlijk weet dat ik het niet zo nodig heb. En na dit zinnetje ga ik met allerlei redenen gooien waarom ik het dan écht zo vreselijk nodig heb. Uiteindelijk begint hij me uit te lachen en druip ik licht beschaamd af omdat ik weet dat hij me door heeft.

Inmiddels is het al zo ver, dat zodra ik wat laat zien met bovenstaand gezicht, hij al zegt: "Je hebt het nodig hè?", want natuurlijk beantwoord wordt met een enthousiaste "JA!" vanuit mijn kant.

Ik ben nou eenmaal impulsief en ik doe heel erg mijn best het niet meer te zijn, ook al wil  ik het wel. Ik overleg dus nu als ik iets wil met hem, op de zojuist vertelde manier. Dus nouja, overleg is het niet echt, ik deel het meer even met hem :)

Oh trouwens, als ik écht iets héél graag wil dan wil ik het ook echt NU. Als ik weet dat hij zegt dat ik er even over zou moeten nadenken, al is het maar om me te pesten >:), zoals bijvoorbeeld met een domeinnaam dan zeg ik het gewoon lekker niet. 

Grappig hoe verschillend we daar in zijn. Hij is echt heel erg een denker daarin. Hij denkt liever een dag te veel er over na (wat heel wijs is soms) en ik denk een dag te weinig na. We vullen elkaar dus gewoon perfect aan.

Herkenbaar of ben ik gewoon echt zo'n verschrikkelijke impulsieve muts?