Okay, toen vriendlief en ik net bij elkaar waren, moest ik eerlijk gezegd erg wennen aan zijn klopjacht op muggen 's nachts. Dan lag ik net in te doezelen en WHAM, daar ging het grote licht aan om vervolgens vriendlief -nadat ik mijn lampblindheid kwijt was geraakt- in een soort jagershouding de bank, muren, plafond en zelfs de luxaflex zag afspeuren. Hier en daar moest ik dan al rollend door het bed bepaalde -in mijn ogen- onmogelijke kattensprongen ontwijken omdat vriendlief vanuit de andere hoek van de kamer een mug zag op de muur achter het bed.
Ik trok me vrij weinig aan van muggen; ik trok de dekens over mijn hoofd en hoorde de mug niet meer. Ik snapte de ophef dan ook niet en kon me soms lichtelijk irriteren als ik weer rechtop in bed zat, compleet verblind door dat grote licht omdat hij weer een mugje had gehoord.
Maar, inmiddels ben ik volledig afgestudeerd muggen-moordenares. Waarom? Omdat nondeju IK altijd onder muggenbulten zit. Gisteravond had ik al 3 muggenbulten voordat dat kreng zijn eerste 'Zzzz' uit had gebracht. De teller van een paar dagen staat inmiddels op 9.
Inmiddels moedigt de één ('de spotter') de ander('de killer') vanuit het bed aan. De daar-is-ie's en grijp-hem's vliegen dan over en weer. En als de killer hem echt niet ziet, dan grijpt de spotter wel in, al moet diegene daarvoor over alles wat in de weg staat heen klimmen en stuiven.
Alles om die mug zijn kop te laten houden en alles voor een muggenbultloze-Marjolein.
Dit is zo herkenbaar. Ik moet altijd zo lachen als ik 'm weer zie rondhupsen met de elektrische vliegenmepper als wapen. Haha. Mij teveel moeite, dus ik ben altijd de 'spotter'.
BeantwoordenVerwijderenHahaha! Ja het is zo grappig om te zien eigenlijk, maar meedoen is ook wel leuk eigenlijk..
BeantwoordenVerwijderen