Don't be a Barbie, be yourself.

"No one can make you inferior without your consent." - Eleanor Roosevelt

Serious, don't. Waarom zijn we toch altijd zo met ons uiterlijk bezig? Altijd slanker, strakker, grotere tetten, mooier.. Is het niet het belangrijkste dat diegene die het dichtste bij je staat je mooi vindt? Voel je je mooier als je 60 likes krijgt op 1 foto? Is dat het? Zorgt dat tegenwoordig voor je zelfbeeld, in plaats van wat bijvoorbeeld je partner van je vindt?

De prioriteiten liggen tegenwoordig blijkbaar anders. Natuurlijk ben ook ik onzeker, maar zolang ik oprecht geloof wat vriendjelief zegt tegen me, hoef ik me niet druk te maken. Voor mij is namelijk het belangrijkste dat hij mij mooi vindt zoals ik ben en dát maakt mij zekerder. Niet een shitload aan likes van mannetjes die zitten te geilen op mensen van het andere geslacht.

Ik was ook altijd bezig met mijn uiterlijk en wat eet ik en hoe zie ik er uit.. maar ik probeer dat nu af te leren. En dat gaat goed, op sommige momenten natuurlijk niet. En dan heb ik vriendlief die me er even op wijst dat ik goed ben zoals ik ben. 

We moeten ons minder vergelijken. Waarom zouden we nu zo bezig zijn met ons uiterlijk? Ik wilde ook van alles eigenlijk veranderen aan mijzelf, maar toen dacht ik. Wat als ik later kinderen heb, wil ik die het beeld meegeven dat zij iets aan zichzelf zouden moeten veranderen op het moment dat ze wat vrouwlijkere vormen hebben of wat dan ook waar ze onzeker over zouden zijn. Zou jij willen dat je kind later door jou niet tevreden kan zijn met zichzelf? Omdat jij hun dat idee geeft, want jij hebt immers wat laten veranderen aan jezelf. Er zijn altijd uitzonderingen natuurlijk, maar in de meeste gevallen ben ik op zo'n punt dat ik denk... nee meid.. 

Weet je. Leef je leven, geniet van het eten wat je hebt, geniet van lekker eten en beweeg daarbij gewoon. Zorg dat het niet de spuigaten uitloopt, maar ga geen calorieën zitten tellen voordat je wat aangeboden krijgt of wat wil eten.
Weest trots op die typische uiterlijke kenmerken die je van je familie hebt meekregen.

Be proud of who you are!

Plaatsvervangende schaamte, make it stop.

Oh wat verschrikkelijk is dat gevoel. Heb jij dat wel eens? Dat vreselijke gevoel van 'Plaatsvervangende schaamte'. Je schaamt je dood om iets wat een ánder (ja een ANDER) doet. 

Mooi voorbeeld, ik krijg altijd direct PS (ja het is bijna chronisch, dus het krijgt een afkorting) zodra een vreemd iemand in mijn omgeving gaat zingen, neuriën of fluiten terwijl er niemand anders dan ik in de buurt is. 

Kijk als ik je ken, doe ik met je mee, lekker boeiend. Maar als ik je niet ken, zoals bijvoorbeeld in de lift, nee. Ik háát het als mensen dat doen. Je bent je er bewust van dat je het doet, waarom zet je het dan door? Aandacht? Kijk eens hoe mooi ik kan zingen/neuriën/fluiten! Wáárom doe je dat? Wil je een applaus? Compliment? Een BIS-BIS geroep van mij? Ja? Nou dat krijg je niet. Het liefst laat ik je struikelen.

Maar goed, als je zo'n malloot bij je hebt, wat doe je dan? Negeer je het? Zeg je er wat van? Of kies je voor de staar- en zwijg methode? Ik ga voor het laatste hoor. Laat hun maar mijn ongemakkelijkheidsgevoel overnemen. 

Vriendlief en ik hebben het ook wel eens bij de McDonalds. Daar is dus één zo'n manager-type, die altijd door het restaurant heen loopt. Neuriënd, zachtjes zingend. Mijn hemel, STOP daarmee! Ik zit hier te eten, als je graag wil zingen in een restaurant ga je maar in een karaoke-bar optreden. Je stopt nog met praten tegen elkaar ook omdat je het bijna onbeleefd vindt omdat je door haar heen praat anders?

Walgelijk irritant. 

Dus, weet je wie ik ben, stop dan vooral met dit soort fratsen als je bij mij in de buurt bent.

Bij voorbaat dank.

Happy moments in Paris.

Vorig jaar zijn vriendlief en ik een weekendje naar Parijs geweest. PARIJS. Oh mijn hemel, ik wilde daar al zo lang naar toe. En wat is het mooi, wat is het prachtig! Tenminste, in Parijs zelf.

Onderweg naar Parijs hebben we samen in een romantische restaurant gegeten en daar kreeg ik al gauw 'de vraag', samen met een prachtige ring. <3

Bullshit natuurlijk, zou ook wat zijn als hij me na 5 maanden al ten huwelijk zou vragen.

Toen we die avond aankwamen bij ons hotel dachten we minstens dat we de ochtend niet zouden halen. Gelukkig zaten we heel hoog, maar -oh dear-  wat was het een zwerversbuurt. 

"The Ghetto."

Al gauw kwam daar natuurlijk het uitpakken. Hoe veel ik altijd meeneem, hoe weinig neemt hij altijd mee. Erg leuk contrast, ik moet namelijk altijd 20 paar sokken, 7 broeken, 8 truien, 3 pyjama's en minstens 50 stukken schoon ondergoed mee, grove schattig hoor.

Hij versus mij.

Anyway, in Parijs (iedere toeristische plek trouwens) zie je altijd mensen bij een bekend iets zichzelf in de meest vreemde poses wurmen om een 'selfie' te maken met dat bekende object. Wij zouden wij niet zijn als we dat natuurlijk even na deden.

We are tourists! We need to be in the picture too!

Natuurlijk zijn we bij alle mooie plekjes geweest. De eerste dag zijn we bij de Notre Dame geweest waar ik schijt had aan het 'geen foto's maken' regeltje, want ik ben een toerist dus ik wil foto's. Het Louvre was nog even een twijfelpunt, we zijn toeristen dus eigenlijk MOETEN we even naar de Mona Lisa.... Zucht.. Oke HIER met die plattegrond en we zijn linea recta door het Louvre heen gestoven naar de Mona Lisa. "Nou dit is het dan". "Okay.. Zullen we weer gaan?" "Ja graag."

We zijn zo goed in cultuur snuiven.

En dan natuurlijk de Eiffeltoren. We kwamen daar pas eigenlijk eind van de middag/begin avond aan, we hebben 2,5 uur er over gedaan om naar de top te komen. En ja dat was met de lift. Wat een hel. Maargoed, je moet het maar meemaken hè. Dus inmiddels toen we bovenin waren was het stikdonker, joepie.

        

Links: "Dayz two, theyz ztill haz nut dizcovurd that wie ar not Frenzj." 

Rechts: Lijkt een schattig plaatje, maar vriendlief beet eigenlijk in mijn oor hier.

De laatste dag zijn we nog naar de schilderswijk geweest en de Sacré Coeur, dat was ook waanzinnig mooi!

En eigenlijk was dat ons korte, maar mooie weekendje Parijs. Ik kan het toch wel iedereen aanraden, het is echt een prachtstad! Maar kies wel een ander hotel, ondanks dat we blij waren met de Domino's tegen over ons hotel waar we hebben gegeten.

Hij, ik en onze klopjacht op muggen.

Okay, toen vriendlief en ik net bij elkaar waren, moest ik eerlijk gezegd erg wennen aan zijn klopjacht op muggen 's nachts. Dan lag ik net in te doezelen en WHAM, daar ging het grote licht aan om vervolgens vriendlief -nadat ik mijn lampblindheid kwijt was geraakt-  in een soort jagershouding de bank, muren, plafond en zelfs de luxaflex zag afspeuren. Hier en daar moest ik dan al rollend door het bed bepaalde -in mijn ogen- onmogelijke kattensprongen ontwijken omdat vriendlief vanuit de andere hoek van de kamer een mug zag op de muur achter het bed.

Ik trok me vrij weinig aan van muggen; ik trok de dekens over mijn hoofd en hoorde de mug niet meer. Ik snapte de ophef dan ook niet en kon me soms lichtelijk irriteren als ik weer rechtop in bed zat, compleet verblind door dat grote licht omdat hij weer een mugje had gehoord.

Maar, inmiddels ben ik volledig afgestudeerd muggen-moordenares. Waarom? Omdat nondeju IK altijd onder muggenbulten zit. Gisteravond had ik al 3 muggenbulten voordat dat kreng zijn eerste 'Zzzz' uit had gebracht. De teller van een paar dagen staat inmiddels op 9. 

Inmiddels moedigt de één ('de spotter') de ander('de killer') vanuit het bed aan. De daar-is-ie's en grijp-hem's vliegen dan over en weer. En als de killer hem echt niet ziet, dan grijpt de spotter wel in, al moet diegene daarvoor over alles wat in de weg staat heen klimmen en stuiven.

Alles om die mug zijn kop te laten houden en alles voor een muggenbultloze-Marjolein.

Slagingspercentage, 0,01%

Okay ik heb dus een blog hè, maar de fashion/beauty/inspiratie-blogs schieten uit de grond, dus dat wil ik niet doen. Dat probeer ik zelfs te vermijden. Máár. Ik merk dat ik zo eigenlijk geen volgers opbouw.

Dus nu ben ik benieuwd hè, als überhaupt mensen dit al lezen -boehoe-, wat lees jij graag? Wil je meer lezen, zo ja van wat? Waar liggen jóúw interesses met betrekking tot het lezen van een blog van iemand.

Want zonder volgers is er natuurlijk geen kut aan eigenlijk.  

SO MAKE ME SUCCESSFUL BITCHES. Dus dat.

Vakantie? Drukkantie bedoel je!

Sodemieters zeg. Vriendlief en ik hebben nu bijna een week vakantie er op zitten en we hebben het geloof ik nog nooit zo druk gehad. Auto maken, kart maken, morgen nog eens racen. We zijn kapot! Het enige wat we doen is sleutelen, eten en slapen.

In de "Niks niks niks - alleen vakantie" blog schreef ik dat zó toe ben aan vakantie. Nou volgens mij gaat dat na morgen eindelijk gebeuren. Vanavond moeten we nog even mijn racer afmaken, want morgen ga ik circuit rijden. En ja ik ben een kick-ass chick want ik heb mijn eigen race auto. Hier, PLAATJE. En ja hij is fucking roze. Isn't that awesome?

Anyway, back to the point. Morgen ga ik dus racen en er moest van alles gauw nog even afgemaakt worden, aangezien ik het weer had gesloopt en ik alles op het laatste moment altijd doe. Ondertussen wilde vriendlief ook eens aan zijn kart gaan beginnen, dus zo gezegd zo gedaan. 

Oh trouwens, YES magazine vond me ook cool, want heb daar een keer ingestaan met een interview omdat ze me tof vonden. Duh.

Eigenlijk is het beide nu wel redelijk klaar. Laatste dingetjes doen vanavond en dan is de racer klaar (en gaan we morgen rond 7 uur hier weg, joepie) en de kart ook. Dan zaterdag. RUST. GENIETEN. Echt even niks hoop ik. Volgende week gaan we ook alleen maar even leuke dingen doen en niet meer denken aan sleutelen. Okay misschien een beetje, maar niet meer stressen.

Wat vinden jullie eigenlijk van vrouwenvolk die aan racen of andere 'mannen'sporten doen?

'Ik wil het niet, ik heb het nódig!'

Mijn standaard excuus naar mijn vriend toe op het moment dat ik iets echt heel graag wil, maar eigenlijk weet dat ik het niet zo nodig heb. En na dit zinnetje ga ik met allerlei redenen gooien waarom ik het dan écht zo vreselijk nodig heb. Uiteindelijk begint hij me uit te lachen en druip ik licht beschaamd af omdat ik weet dat hij me door heeft.

Inmiddels is het al zo ver, dat zodra ik wat laat zien met bovenstaand gezicht, hij al zegt: "Je hebt het nodig hè?", want natuurlijk beantwoord wordt met een enthousiaste "JA!" vanuit mijn kant.

Ik ben nou eenmaal impulsief en ik doe heel erg mijn best het niet meer te zijn, ook al wil  ik het wel. Ik overleg dus nu als ik iets wil met hem, op de zojuist vertelde manier. Dus nouja, overleg is het niet echt, ik deel het meer even met hem :)

Oh trouwens, als ik écht iets héél graag wil dan wil ik het ook echt NU. Als ik weet dat hij zegt dat ik er even over zou moeten nadenken, al is het maar om me te pesten >:), zoals bijvoorbeeld met een domeinnaam dan zeg ik het gewoon lekker niet. 

Grappig hoe verschillend we daar in zijn. Hij is echt heel erg een denker daarin. Hij denkt liever een dag te veel er over na (wat heel wijs is soms) en ik denk een dag te weinig na. We vullen elkaar dus gewoon perfect aan.

Herkenbaar of ben ik gewoon echt zo'n verschrikkelijke impulsieve muts?